Eindelijk een hoortoestel

Ik moest er ook aan geloven: een hoortoestel. Ik was al een tijdje bewust dat ik niet veel meer meekrijg, maar wilde nog niet toegeven dat dit aan mijn gehoor lag. Ik moet zeggen dat ik er nooit echt bij stil had gestaan dat je echt dover wordt als je ouder wordt. Terwijl mijn man al jaren een toestel heeft en mijn oude moeder ook al zeker dertig jaar niks meer kan verstaan zonder toestel. Je merkt wel dat de toestellen enorm verbeterd zijn. Het zijn echt kleine blokjes die je niet ziet. En de resultaten zijn wonderbaarlijk. Ik vond het echt een verademing al om eer eentje te testen. Ik hoorde opeens erg duidelijk hoe erg mijn verlies was geworden.

Ik was eraan gewend

Kijk, ik zit dagelijks in het openbaar vervoer en dan hoor je niet zo veel. Maar ik heb dat nooit als iets ergs gevonden, wel fijn juist. Ik weet dat ik vroeger gek werd van al die gesprekken altijd om je heen, huiverig kon ik ervan worden. Ergens heeft dat verlies dus mij ook een tijdlang gediend. Maar toen ik niet meer echt kon praten met mijn man, wist ik wel dat ik er iets aan moest doen. Ik ben erg blij dat ik er mee aan de slag ben gegaan. Mijn kinderen vinden het wel een grappig idee, beide ouders aan de toestel. Ik kan er ook wel goed om lachen.